Angst voor afwijzing is universeel. Heelheid ook.

“Ik ben bang dat mijn vriendin het uitmaakt!” roept mijn zoon met een donkere blik in zijn ogen. We zitten tegenover elkaar in de nieuwe fauteuils die we zojuist in elkaar hebben gezet. De afgelopen maanden is mijn werkkamer annex rommelhok geleidelijk getransformeerd tot een coachkamer. “Mama wil jij mij ook coachen?” vroeg Koen me. Dus nu is hij mijn eerste coachee in deze mooie nieuwe ruimte.

Je lijdt het meest aan het lijden dat je vreest

Hij heeft nog geen vriendin. Wel verlangt hij daar intens naar. “Ik wil direct tongen!” verklaart hij dagelijks, ook al heb ik hem verteld dat je elkaar eerst moet leren kennen. Stom eigenlijk: Ik heb die kennismakingsfase meerdere keren overgeslagen, waarom zou hij dat niet mogen doen?!

Hij is bang voor een afwijzing, terwijl die vriendin nog niet in beeld is. Ik leg hem uit dat dit het risico is dat je loopt als je een relatie aangaat. Je wilt zelf vrij zijn om een relatie te beëindigen als die voor jou niet meer goed voelt en die vrijheid heeft je partner net zo. Anders is het geen vrije relatie maar een gevangenis. Dat vertel ik uit eigen ervaring :-).

We doen een rollenspel waarbij ik een meisje speel dat niet leuk is. Ze vraagt Koen om verkering. De eerste keer zegt hij “ja”, maar als ik duidelijk maak dat ik echt een vervelend meisje ben zegt hij: “Geen verkering, alleen vriendschap.”

“Niet elk meisje past bij jou,” vertel ik hem, “het is belangrijk goed te voelen of je er echt blij van wordt als je bij het meisje bent.” Een advies dat ik zelf ook ter harte mag nemen.

We wijzen onszelf af

We praten over meisjes, liefde en de pijn in zijn hart. Hij vertelt zichzelf dat hij niet genoeg waard is en wil het downsyndroom uit zijn hoofd trekken. Zo jammer. Ik vind hem prachtig en daar doet zijn downsyndroom niets aan af. Jammer, én dit is zijn pad. Hij draagt zijn leven en zijn ervaringen. Ik ga daar niet over. Het is enkel mijn taak hem lief te hebben precies zoals hij is.

Later denk ik na over ons gesprek, over wat hij me verteld heeft over zichzelf, over hoe hij anderen ziet, waar hij boos over is en zijn weerstand tegen bepaalde situaties in zijn leven. Wat lijken we allemaal toch op elkaar! Als je voorbij de inhoud van onze dromen en verlangens kijkt dan liggen daar dezelfde gedachten over onveiligheid, tekort, pijn en onwaardigheid onder.

We zijn veilig en heel

Gelukkig wacht ook bij ieder mens voorbij deze rare hersenkronkels de werkelijkheid. De werkelijkheid die nooit verdwenen is. We zijn het slechts vergeten. In werkelijkheid zijn we onbeschadigd, heel, licht en liefde. Als we dit in een ander herkennen, ongeacht wat hij of zij over zichzelf gelooft, kunnen we het tegelijkertijd voor onszelf ontvangen.

Geven en ontvangen zijn in waarheid één, zoals Een Cursus in Wonderen onderwijst. Dat wat je geeft ontvang je, en je zult moeten geven om te ervaren wat je hebt. Hierbij gaat het niet om wereldse en materiële zaken, maar om dat wat werkelijk van waarde is zoals vrede, vrijheid, vreugde en liefde.

Vertaald naar onze universele angst voor afwijzing betekent dit dat we door anderen lief te hebben met en voorbij hun beperkingen en eigenheden, we de liefde voor onszelf zullen ontvangen. Andersom werkt het net zo: Aanvaard jezelf met alles wat in je is, inclusief je angst, boosheid, verdriet en oordelen. Eer, respecteer en heb jezelf lief, precies zoals je nu bent. Als je dit jezelf geeft dan kun je dit ook aan anderen geven.